بر اساس تحقیقات موسسه ABI، در سال ۲۰۱۶ در مجموع ۳۹٫۵ میلیارد دلار روی استفاده از فناوری‌‌های شهرهای هوشمند هزینه خواهند شد. در این‌جا نگاهی اجمالی به طراحی سبز، فناوری‌های هوشمند و معماری پایدار در چهار شهربزرگ دنیا در سال ۲۰۳۰ می‌اندازیم.

اگر چه آینده هنوز نوشته نشده است، اما از هم اکنون می‌توانیم چشم‌اندازی از شهرهای آینده برای خود ترسیم کنیم. می‌توان تا حدودی پیش‌بینی کرد که در آینده شهرها ازدحام بیشتری دارند در نتیجه احتمال گیر افتادن در ترافیک‌های شهری و دیر رسیدن به مقصد به‌شدت بالا می‌رود. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ حدود ۷۵ درصد جمعیت دنیا شهرنشین باشند و همین امر باعث می‌شود فشار بیشتری بر زیرساخت‌های شهری و سیستم‌های حمل و نقل وارد شود. زیرساخت‌هایی که هم اکنون نیز گاهی توان جوابگویی به نیازهای شهروندان خود را ندارند. به منظور کاهش ازدحام بیش از حد و افزایش بهروه‌وری، شهرها در آینده به‌دنبال به‌کارگیری فناوری‌های هوشمندانه خواهند بود. برخی از این فناوری‌ها می‌تواند مربوط به سیستم‌های پیشرفته دفع زباله (استفاده از نیروی باد جهت حمل زباله‌ها در لوله‌ها) و سنسورهای شبکه‌ای باشد. تشوق به توسعه معماری پایدار و تولید کربن کمتر، از مهم‌ترین بحث‌های مربوط به شهرهای آینده است.

شهر سانگ‌دو به‌عنوان اولین شهر هوشمند دنیا شناخته می‌شود؛ چون از همان ابتدا این شهر با هدف رسیدن به این نقطه طرح‌ریزی شد.
با استفاده از اتومبیل، سانگ‌دو تنها ۱۵ دقیقه با فرودگاه بین‌المللی اینچئون، پر رفت‌‌و‌آمدترین فرودگاه در کره‌جنوبی، فاصله دارد. این شهر جزء معدود شهرهای دنیا است که در جهت گسترش جوامع شهرنشینی، در اطراف فرودگاه‌ها ساخته شده‌اند. هرچند که بهره‌برداری کامل از این شهر تا پایان دهه جاری میلادی زمان می‌برد، اما همین حالا هم می‌توان به‌راحتی در این شهر زندگی کرد. در حال حاضر جمعیت ساکن سانگ‌دو ۴۰ هزار نفر است و روزانه بیش از ۵۵ هزار نفر برای کار به این شهر می‌آیند.
زمانی‌که تیم طراحی شهر در سال ۲۰۰۳ کلنگ احداث آن را به زمین زدند، فقط به متمرکز کردن یک فرودگاه در وسط این شهر فکر نمی‌کردند. قسمتی از زمین ۱۵۰۰ هکتاری این فرودگاه در بخش باتلاقی دریای زرد واقع شده بود که با حمل بیش از ۵۰۰ تن شن و ماسه از کف اقیانوس پر شد. از آنجایی که خاک شور قاتل گیاهان است؛ مهندسان شهرسازی از خاک ویژه‌ای بین ماسه و خاک فوقانی استفاده کردند تا گیاهان آب کافی برای رشد و نمو داشته باشند.
ساختمان‌های بزرگ و مرتفع در این شهر کم نیستند، (برج تجاری Northeast Asia با ۶۸ طبقه بلندترین برج در کره جنوبی، در این شهر واقع شده است) با این‌حال حدود ۴۰ درصد از فضای شهری به فضای سبز اختصاص داده شده است. پارک مرکزی سانگ‌دو که در سال ۲۰۰۹ افتتاح شد،  بیش از ۱۲۸۰ کیلومترمربع وسعت دارد و شامل یک موزه، سرویس تاکسی در آب و اکوتاریوم (موزه علم و طبیعت) می‌شود.
کارشناسان عقیده دارند زیرساخت و فناوری این شهر به مانند معماری آن از آخرین فناوری‌های روز و پایدار استفاده می‌کند. سانگ‌دو دارای ده‌ها ساختمان برمبنای طراحی بهینه زیست‌محیطی و انرژی سبز  (دارای گواهی نامه LEED) است و یک سیستم دفع زباله بادی را در ساختار شهری خود به‌کار گرفته است. هم‌چنین از لوله‌های مخصوص برای جمع‌آوری زباله از خانه‌ها استفاده می‌کند؛ سپس زباله‌ها به مرکزی هدایت می‌شوند که در طی فرآیندهایی، مواد موجود در آن‌ها به‌صورت خودکار دسته‌بندی شده و بازیافت می‌شوند. قرار است در آینده زباله‌ها به انرژی تجدیدپذیر تبدیل شوند.
در زیر خیابان‌های سانگ‌دو، سنسورهایی تعبیه شده که شرایط ترافیکی شهر را شناسایی می‌کنند و بر اساس گره‌‌های ترافیکی سیگنا‌ل‌هایی لازم را  ارسال می‌کنند. همچنین در سطح خیابان‌ها، خطوط ویژه دوچرخه درنظر گرفته شده و ماشین‌ها نیز به سیستم تگ شناسایی رادیویی مجهز هستند تا هرگونه مشکل ترافیکی را گزارش دهند. در پارک مرکزی شهر نیز سنسورها می‌توانند میزان جریان آب شور را تحت‌نظر داشته باشند.