اجزای يک شبکه را می توان به روش های مختلف طبق يک طرح يا نقشهٔ مشخص به هم متصل نمود که به اين طرح و نقشه اتصال، پيکربندی (هم بندی) شبکه می گويند. به عبارت دقيق تر پیکربندی شبکه دارای دو حالت فيزيکی و منطقی می باشد، در حالت فيزيکی چگونگی اتصال ظاهری اجزای شبکه مشخص می شود که به وسيله کابل به هم متصل می شوند و حالت منطقی آن، نحوهٔ تبادل اطلاعات و چگونگی دسترسی رايانه ها به محيط انتقال را مشخص می کند.
پیکربندی خطی شبکه :
جنبه ظاهری يا فيزيکی : تمام سيستم ها با يک قطعه کابل به يکديگر متصل شده اند.
جنبه منطقی : زمانی که يک رايانه اطلاعات را ارسال می کند به تمام رايانه ها ارسال می شود و رايانه ای که دارای آدرس مشخص می باشد اطلاعات را دريافت کرده و ساير رايانه ها اطلاعات را به خط اصلی بر می گردانند.
چون درکابل شبکه خطی، سيگنال ها پس از رسيدن به انتهای خط (فضای باز) دوباره به خط اصلی برمی گردند و باعث تداخل و مختل شدن کل شبکه می شوند، به همين دليل بايد در ابتدا و انتهای خط شبکه از « پايان دهنده » استفاده شود. ترميناتور حاوی يک مقاومت الکتريکی است که وابسته به مشخصات کابل و پارامترهای ديگر می باشد که در نوع خاصی از شبکه ها ۵۰ اهم می باشد.
مزایای پیکربندی خطی شبکه :
- ساده ترين نوع هم بندی می باشد.
- ارزان ترين نوع هم بندی می باشد.
- نسبت به بقيه هم بندی ها کابل کمتری مصرف می شود.
- افزايش يا کاهش سيستم ها به راحتی انجام می شود (البته تا حد مجاز).
معایب پیکربندی خطی شبکه :
- سرعت پايين تری نسبت به بقيه پیکربندی ها دارد.
- در صورت قطع شدن يک قسمت از کابل اصلی، ارتباط تمامی اجزای شبکه قطع می شود و شبکه از کار می افتد. (چون فضای باز ايجاد می شود و باعث تداخل و انعکاس سيگنال ها می گردد)
- اگر يکی از ترميناتور قطع يا خراب شود، ارتباط تمامی اجزای شبکه قطع می شود و شبکه از کار می افتد.
- عيب يابی شبکه مشکل و زمان بر می باشد
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.